pociąg do domu

szkicujesz bajki na moich powiekach
kiedy wsiadam do przedziału -
masz więcej wiary w rozedrgane dłonie
niż w stwórcę wilgotnego żalu

nie wiem dlaczego

w nieruchomym zapisie zdarzeń
nie potrafię rozpoznać przyczyn śmierci
tylko trupy owinięte koronkami kuszą
gładkimi słowami zapachem pełnego szkła

trzymasz mnie

na cichych peronach kolejne zjawy
czekają z plecakiem straconego czasu
krople rozmywają przestrzeń za oknem
przekonujesz żebym nie wysiadała

to jeszcze nie tutaj

próżniówka o zbawieniu

powiedziałam - cudnie -
kiedy otworzyły się przede mną bramy edenu

teraz ostrzę noże ostrzę zęby
a czerwień ogrzeje zmarznięte dłonie

nocami spalam się leniwie -
nigdzie nie muszę już iść

od dawna nie czekam na boga

autoportret za szkłem

spokój zatapia szept w gardle na przekór
krwi spragnionej gniewnego wrzenia
język drży - systematycznie rozgryza
wątpliwości skrępowane nad sercem

rutyna pielęgnacji żalu nie mija tak szybko
jak wiosna zasiana na pomarszczonej dłoni
upłyną lata zanim skończę nasłuchiwać
odgłosów przegranej wojny za drzwiami

własnym oddechem uśpiłam demony
łeb strachu ukręcony - pierwszy toast

retrospekcja zaangażowana

dla J.

tyle nocy ulepionych z naszej krwi -
przyjemne substytuty oddechu
zakupione w monopolowym
mapy szybkiego szczęścia

igły chłodu wbijane w uśpione ciało -
słodka esencja grzesznego obłąkania
membrana świtu brutalnie zrywana
przez szorstki szept posypywana solą

jutro znudzone podróżami w kosmos
ukryjemy się w szklanym pokoju
otoczymy przez witraże tęsknot
niespokojnie drąc się w strzępy

[nigdy więcej się nie oglądaj]

próżniówka o wspomnieniach

w dotyku kropli o kroplę odmierzam ciebie
wykopuję z gruzów zwęglone spojrzenia
spłoszona odnajdę się dopiero w znikaniu

pragnienia uciekają do podróży chwiejnie
wodzą na pokuszenie wilgotne wzruszenia
odtwarzają zapach pijanych nocą traw

kiedy jesteś odbijam się w twoich oczach
tak czysto

próżniówka o drzwiach

krążenie niewyszeptanych w żyłach -
zaklęcie skłębionych czerwieni nieba
próba rozliczenia się z historią zawodzi
po raz kolejny zostawiając na progu

brak wyraźnych powodów do zmartwień
staje się powodem do rozmazanej śmierci
odchodzę spod drzwi i ukrywam swój cień
chorobą sierocą usypiam rozedrgane schody

nawet nie mam siły żeby napić się porządnie
milczę kiedy opowiadasz mi o świecie

ja wciąż kurwa nie mam klucza